De ziekte van Parkinson is een syndroom waarbij zenuwcellen in voornamelijk de zwarte stof, ofwel ‘substantia nigra’, langzaam afsterven. Deze cellen zijn nauw betrokken bij de productie van dopamine, een neurotransmitter (chemisch boodschappertje in het brein) die voor meerdere functies wordt gebruikt. Een van die functies, waar bij de ziekte van Parkinson dan ook problemen worden waargenomen, is het reguleren en initiëren van motoriek. Dat leidt tot het welbekende trillen, weinig en langzaam bewegen, stijve spieren, enzovoort. In mindere mate maar soms niet minder storend ondervinden andere (bijvoorbeeld cognitieve) functies last van de afbraak van dopamine producerende cellen.

De problemen met motoriek zijn gerelateerd aan het nigrostriatele circuit. De dopamine vanuit de substantia nigra vindt normaal gesproken de weg naar het nabij gelegen striatum, onderdeel van de basale ganglia, die een belangrijke hersenstructuur vormen voor beweging. Als mensen ouder worden neemt meestal het aantal functionerende substantia nigra cellen af, maar bij Parkinson patiënten sneller. Het schijnt dat pas bij een substantiële reductie van misschien 60 tot 70 procent van de dopamine producerende cellen waarneembare symptomen van de ziekte van Parkinson verschijnen. De verminderde productie van verloren cellen in de substantia nigra kan tegenwoordig enigszins worden gecompenseerd door verhoogde productie van dopamine door diepe hersenstimulatie (deep brain stimulation) van de overgebleven cellen, middels geïmplanteerde elektroden.

Auteur: Tom de Graaf