Samenvatting

De Fusiform Face Area (FFA) zorgt ervoor dat we gezichten kunnen herkennen. Wanneer de FFA beschadigd raakt, kunnen mensen dit niet meer goed: we noemen dit prosopagnosie. De FFA ligt onderaan in de temporaalkwab.

Functie

De FFA is een hersengebied dat nodig is bij het herkennen van gezichten. Een gezicht heeft drie verschillende componenten die ervoor zorgen dat je het kunt herkennen:

1. Karakteristieken, bijvoorbeeld ogen, neus en mond.
2. Totaalplaatje, bijvoorbeeld vorm en haargrens.
3. Algemene kenmerken, bijvoorbeeld verticale en horizontale lijnen waarop ogen, mond en neus gecentreerd zijn.

De FFA reageert op al deze kenmerken even sterk. Dit is ook de reden dat we in sommige plaatjes een gezicht zien, terwijl er eigenlijk geen gezicht is afgebeeld.

Mensen met autisme hebben soms moeite met het hebben van sociale relaties met anderen. Veel onderzoek is er op gericht dit te verklaren, onder andere door te kijken naar activiteit in de FFA. Het blijkt dat bij mensen met autisme de FFA even sterk reageert op objecten als op gezichten. Deze mensen zijn dus waarschijnlijk niet zo goed in het herkennen van gezichten en gezichtsuitdrukkingen. Hierdoor is het voor hen moeilijk om eigenschappen van mensen te koppelen aan een gezicht, waardoor sociale interactie minder vanzelfsprekend zal zijn.

Locatie

De FFA ligt aan de onderkant van de hersenen, in de temporaalkwab. De FFA aan de rechterkant is meer ontwikkeld dan de FFA in de linker hemisfeer.

Weetje

De FFA is nog niet volledig ontwikkeld als je geboren bent, al herkennen baby’s al snel gezichten en vinden ze het leuker naar gezichten te kijken dan naar andere dingen. Tijdens de eerste tien jaar van je leven worden je hersenen steeds beter en sneller in het herkennen van bekende gezichten. Waarschijnlijk komt dit door de ervaringen die je tijdens deze jaren opdoet.

Patiënten

Bij sommige mensen raakt de FFA beschadigd, ze krijgen dan een afwijking die prosopagnosie wordt genoemd. Mensen met prosopagnosie kunnen geen gezichten meer herkennen, ook niet als het gezichten van familie of hele goede vrienden zijn. Soms kunnen mensen met prosopagnosie hun eigen gezicht in de spiegel niet eens herkennen. Om toch te weten wie er tegenover ze staat gebruiken deze mensen andere zintuigen. Zij kunnen anderen bijvoorbeeld veel makkelijker herkennen aan hun stem.

Auteur: Myrthe Princen